Rozdział piąty, czyli poznajemy herosów!

Napisałam! Nareszcie. Jeszcze tylko przeniosę ich do Hogwartu i pójdzie jak z górki :3 Notki powinny pojawiać się częściej i być dłuższe, więc wszyscy się cieszmy. 

Krótko i zwięźle: 

Niezbyt podoba mi się ten rozdział, że Harry trochę inaczej się zachowuje, ale mam nadzieję, że nie będzie to Wam przeszkadzać. 

PS: Co sądzicie o nagłówku? Proszę o szczere opinie, chcę wiedzieć, jaki jest efekt znęcania się nad programem graficznym XD

PS2: Następny rozdział pojawi się, jak zobaczę KILKA szczerych komentarzy. I przez kilka rozumiem powyżej pięciu. Czy to szantaż? Nie, ale trzeba jakoś motywować, prawda? 

PS3: Jeśli znajdziecie zbłąkane przecinki, nie zwracajcie na nie uwagi. Po prostu moja znajomość interpunkcji znów się zbuntowała. 

***

Harry

- Właśnie oni… Są nowymi uczniami Hogwartu z wymiany. Na moją prośbę dyrektor ich szkoły przysłał ich do mnie. Pomogą nam ulepszyć nasz system, przy okazji samemu się ucząc – wyjaśnił profesor ze stoickim spokojem, wchodząc do olbrzymiej jadalni, zdecydowanie za dużej na samych członków Zakonu Feniksa, ale teraz po przybyciu „gości” idealnej.  Szedłem tuż za nim, wpatrując się zirytowany w tył jego głowy.

Czemu ignorował całkowicie moją obecność? Rozumiem, że miał problemy przez to, że gadał o odrodzeniu Voldemorta, ale…  Bez przesady. Czy to nie ja musiałem walczyć, czy to nie ja o mało nie zginąłem, czy to nie ja musiałem patrzyć na śmierć Cedrika, czy to nie ja przeżyłem ten koszmar?

Niestety chciałbym powiedzieć, że tamta bitwa była zwycięstwem. Ale… Jak można nazwać tak śmierć ambitnego Puchona?

Nie, powiedziałem sobie. To nie czas na to. Skup się na tu i teraz, nie na wczoraj. Lecz łatwo powiedzieć, trudno zrobić.                                                                                                   

- Ale… Czy to aby na pewno rozsądne? – spytała powoli i niepewnie Molly, gdy wszyscy łącznie ze mną zasiedli przy stole.

Pewnie, że nie było rozsądne. Wprowadzać obcych do Zakonu Feniksa…? Nawet, jeśli chodziło o sam budynek. Każdy z nich może być potencjalnym zdrajcą, czy też szpiegiem. Sam Snape wystarczy, po co zwiększać ryzyko?

- Ależ oczywiście, że tak. Spokojnie, Molly. Są najlepszymi uczniami ze swojej szkoły i mają więcej doświadczenia w bitwach, niż każdy z nas. Przydadzą się Zakonowi.

Zakonowi. Są jego członkami. Oni, którzy nie widzieli, jak nikt umiera na ich oczach, nie widzieli, jak z oczu ucieka życie. Nie. Oni nic nie wiedzieli! Nie walczyli z Voldemortem, lecz mimo to zostali członkami Zakonu.

A ja, spotkałem go czterokrotnie, nie byłem tego godzien. To nie było fair. Absolutnie nie było.

Ale od kiedy to życie jest dla mnie sprawiedliwe?

Poczułem się wściekły, pominięty, jak na początku lata. Ale chyba najbardziej się po prostu zawiodłem.  I to bolało, jak drzazga w palcu, która wbijała się coraz głębiej.

- Syriuszu, wyjaśniłem ci sprawę już wcześniej. Udało się powiększyć strych? – tu zwrócił się do Syriusza. Nie do mnie. Do mnie słowem się nie odezwał, unikał mojego wzroku. Jakbym coś zrobił…

- Och, oczywiście. Cztery łóżka czeka, tylko nie wiem jak na to zareaguje Stworek. Może nareszcie umrze…? – powiedział, a w jego słowach wyraźnie pobrzmiewała nadzieja. Stłumiłem chichot. On się tak szczerze nienawidzili… Mieli powody i to dość dobre. Ja też nie pałałem miłością do tego skrzata, zachowywał się jak rasowy Śmierciożerca. Te same przekonania, nienawiść do zdrajców krwi, mugoli i tych, co im pomagają.

- Cztery? Nas jest ósemka – wtrąciła się rudowłosa dziewczyna, przyjmując godnie mordercze spojrzenie od blondynki.

- Opanowałaś podstawy matematyki, brawo – prychnął arogancko blondyn, podpierając się ręką o stół.

- Oktawianie, ty… - zaczęła gniewnym tonem ruda, wstając z miejsca.

- Rzeczywiście, panno Dare.  Panna Chase, zamieszka z pannami Weasley i Granger, a panowie Jackson i Augustus z panem Potterem i Wesley’em – przerwał jej głośno profesor. Dziewczyna opadła na miejsce, a nerwowa atmosfera wypełniła powietrze niczym azot.

Zmarszczyłem brwi, zirytowany. Mam być szczery? Dobra. Nie ufałem im. Po prostu… nie. Jak mogą tak nagle się zjawiać i wszyscy zachowują się, jakby byli nie wiadomo jak ważni?

Nie chodzi mi o to, że mnie powinni wielbić, czy coś, ale też nie znaczy, że oni powinni być wielbieni.

Poza tym nie miałem zielonego pojęcia, który to Augustus, a który Jackson. Ale miałem dziwne wrażenie, że ten chamski chłopak jest jednym z nich.

- Niestety, pewne sprawy są bardzo naglące, więc muszę was tutaj zostawić. Pamiętajcie, o czym wam mówiłem. – Tu dyrektor zwrócił się do tej bandy nastolatków, znikając za drzwiami. Zacisnąłem zęby. Nie, że coś, ale jakieś wyjaśnienia mi się należą, prawda?

- No… Więc… Ja jestem Annabeth, a ten idiota obok mnie to Percy – zaczęła Ann, wskazując na bruneta, który akurat zakrztusił się sokiem. Coś w jej głosie, przywodziło mi na myśl przywódcę. Pewnego siebie, niezachwianego, odważnego. I sądziłem, że właśnie tak ją traktowali. Jak ich lidera, tego co jest za wszystko odpowiedzialny.

- Idiota?! No weź! Przecież ciebie przeprosiłem! – odburknął Percy, rozgniewany. On… On był dziwny. Tylko tak umiałem go określić.

- A ja ci nie wybaczyłam.  Ci bliźniacy, strojący głupie miny, to Travis i Connor. Niekoniecznie w tej kolejności. Na Ze… miłość Boską, zostaw tę marchewkę w spokoju! – dodała poirytowana, gdy jeden z nich chwycił warzywo do ręki jakby był to sztylet. Hermiona i cała rodzina Wesley’ów zachichotała, a Lupin i Syriusz zdobyli się na słaby uśmiech.

Szczerze powiedziawszy, ja też z trudem powstrzymałem śmiech i napięta atmosfera ulotniła się, jakby ktoś przebił bańkę mydlaną.

- Rachel, to ruda dziewczyna, aktualnie zdzielająca Travisa w głowę – kontynuowała. Rachel zaśmiała się głośno, gdy owy Travis zmierzył ją spojrzeniem zbitego psiaka. Dziewczyna wyglądała na najweselszą z całego towarzystwa. Na głowie miała bandankę, powstrzymującą rude pukle włosów przed zasłanianiem widoku. Gdyby nie zielone oczy z pewnością mogłaby należeć do rodziny Rona.

- Ja jestem Piper, ten mordujący kotleta zwie się Oktawian, a ten głupek obok mnie to Jason – wtrąciła się brązowowłosa dziewczyna, z wplecionymi orlimi piórami między cienkie warkocze.

Oktawian był blondynem, rzucającym podejrzliwe spojrzenia na prawo i lewo, a Jason miał identyczną barwę włosów co on. Obaj jednak różnili się diametralnie. Jeden był wysportowany, drugi chudy jak patyk, jeden miał przyjazne spojrzenie, drugi wręcz przeciwnie. Jakby ktoś stworzył ich na zasadzie kontrastu.

- A ja jestem Leo i jestem boski – rzucił brunet, o równie rozwianych włosach co moje, powracając do przerwanych czynności, czyli budowania dziwnej konstrukcji z serwetek i śpiewania jakiegoś energicznego kawałka.

Bliźniacy, Travis i Connor, ryknęli donośnym śmiechem, a reszta po prostu popatrzyła się na nich współczująco.

Zaśmiałem się. Słowa Leo były takie… Głupie. Ale w pewnym sensie tak genialne.

- Miło was poznać, słoneczka. Ja jestem Molly Wesley – przedstawiła się pani Wesley, posyłając nam kolejno łatwe do odczytania spojrzenie- „przedstawcie się, bo jak nie... „

- Harry – powiedziałem, siląc się na uśmiech. Wydają się przyjaźni, ale profesor Moody też się taki wydawał, a okazał się Śmierciożercą podszywającym się pod niego. Nie zamierzałem ponownie popełnić tego błędu.

Przedstawiliśmy się po kolei, a gdy skończyliśmy Annabeth się odezwała, a jej uśmiech wydawał się być szczery. Wydawał.

- Wybaczcie nam, ale jesteśmy bardzo zmęczeni, czy moglibyśmy iść spać? Jutro mamy cały dzień na wyjaśnienia.

Syriusz od razu zerwał się z miejsca, razem z panią Weasley i Lupinem. Przepraszali za nieuprzejmość i wyprowadzili przybyszów z pokoju. Odetchnąłem z ulgą i spojrzałem na Hermionę i Rona. Miny mieli niepewne i przestraszone.

Sam tak się czułem. Czy to jest jakiś kawał? Podstęp? Pułapka? Test?

Wszystko nie trzymało się kupy! Albo ja nie dysponowałem wszystkimi częściami układanki. Wolałem opcję numer jeden, że to jakiś durny kawał. Numer dwa znaczyła, że mają tajemnice. A ja miałem ich naprawdę dość.

Ale z drugiej strony… Oni byli w naszym wieku.Nie powinienem oceniać książki po okładce, a w tym przypadku człowieka po wyglądzie. Nie znam ich…

- Harry, co o nich myślisz? – zapytała się cicho Hermiona, przekrzywiając głowę w charakterystyczny sposób, tym samym przerywając moje rozmyślania.

- Nie wiem. Nie ufam im – powtórzyłem, a gdy te słowa tylko zostały wypowiedziane poczułem, że są prawdziwe, nie wmówione.

Po prostu nie wiedziałem, bo ich nie znałem. A w głębi ducha, chciałem, aby tak pozostało na dłużej. Ale od kiedy to los robi to co chcę?

- Jeszcze ich nie znamy. Ale masz rację, nie możemy im zaufać, Harry. Nie teraz. Wybaczcie, ale ja idę spać. Jutro mamy sprzątnąć jeden z pokoi, a ja nie chcę zasnąć… - mruknęła Gryfonka, ziewając donośnie i kierując się  w stronę pokoju.

Uśmiechnąłem się do Rona, a on odpowiedział mi tym samym.

- W tym roku postarajmy się nie wpaść w kłopoty – mruknął Weasley, dołączając w ślady Hermiony.  Roześmiałem się i również ruszyłem za nimi.

Zapowiadał się interesujący rok. I chyba po raz pierwszy, nie byłem pewny, czy w Hogwarcie poczuję się bezpiecznie. Ale nie przeszkadzało mi to. Mam przyjaciół i wojnę do wygrania, czego chcieć więcej?